Er was eens een kindje dat na de geboorte terecht komt in een gezin dat het op het oog goed voor elkaar heeft. Het voelt voor haar als een droom. Alles wat ze zich wenste, is er. Ze heeft zin in dit nieuwe leven.
Verwarrend
Papa heeft een drukke baan en mama werkt ook. Wel iets minder dan papa. Ze wonen in een mooi huis en ze heeft een lief broertje waar ze mee kan spelen. En er is zelfs een hele grote hond met wie ze vriendjes is: Bello. Als het vakantie is, gaan ze naar het buitenland en slaapt ze op allerlei bijzondere plekken. Maar ze krijgt ook iets niet. De onvoorwaardelijke liefde van haar ouders die ze zo hard nodig heeft. Mama en papa zijn er wel, maar ze zijn niet zo goed in het aanvoelen van wat hun kindje nodig heeft op emotioneel gebied.
Toen het kindje een baby was, vond ze dat heel verwarrend. Ze was heel afhankelijk van mama en papa en voelde zich heel erg met hen verbonden. Maar ze voelde die verbondenheid niet terug. Ze moest aan allerlei voorwaarden voldoen: alleen op een kamertje slapen, eten wanneer mama en papa dat wilden. Ze moest zich altijd aanpassen aan het ritme van mama en papa. Maar ze had zelf ook een ritme en heel veel dingen moest ze nog leren. En wat helemaal lastig was, is dat ze niet kon vertellen wat haar behoefte is. Want ze kon helemaal niet praten! Dus ging ze huilen. Steeds meer en harder. En ze kreeg nog steeds niet wat ze wilde: nabijheid, ruimte om te zijn, zich geliefd voelen. Dat maakte haar erg verdrietig. En ook wel boos.
Overleven
Dus op een dag dacht ze: Als ik niet krijg wat ik nodig heb, zal ik wel niet de moeite waard zijn. Ze stopte met huilen en de deur van haar hartje ging op slot. Want als ze de ander niet laat binnenkomen, voelt ze zich ook niet steeds zo rot wanneer ze wordt afgewezen om wie ze is en wat ze nodig heeft. Naarmate ze ouder werd, trok ze zich steeds meer terug. En ondertussen groeide de frustratie in haar. Ze werd ouder en ouder. Toen ze een volwassen vrouw was, merkte ze dat ze steeds vaker een stemmetje in haar hoofd hoorde dat zei: Ik ben niet goed genoeg. Vervelende ervaringen in relaties die ze aanging, bevestigden haar dat ze niet de moeite waard is.
Ze werd steeds ongelukkiger. Ook in haar werk ging het niet meer goed en ze kwam thuis te zitten met een burn-out. Er kwam veel verdriet naar boven en pijn en frustratie. Alles wat ze een leven lang in zichzelf had opgeslagen, zocht zich een weg naar buiten. Ze ging op zoek naar hulp. Via een aantal omwegen, kwam ze er uiteindelijk achter wat er met haar aan de hand is. Omdat ze nooit onvoorwaardelijke liefde heeft gehad, moest ze van zichzelf aan allerlei voorwaarden voldoen voor iemand haar de moeite waard zou vinden. Nog later ontdekte ze dat ze helemaal niemand nodig heeft om zich goed te voelen. Ze mag de onvoorwaardelijke liefde aan zichzelf gaan geven! Hoe ze dat kan doen, is een hele zoektocht geweest.
Liefde
Tot ze leerde dat ze voor zichzelf de Liefdevolle ouder mag zijn die ze nooit heeft gehad. Stapje voor stapje ging het beter met haar. Ze heeft haar hart eerst voor haarzelf opengezet. En toen dat goed ging, is ze haar hart langzaam weer gaan openen voor anderen. Daardoor voelde ze zich weer verbonden met mensen. Net als toen ze nog een kleine baby was. Haar leven werd een stuk leuker en lichter. Soms voelt ze dat ze haar hart weer wil sluiten. Maar nu weet ze dat dat niet meer nodig is. Want door liefde te geven, krijg je liefde terug. Eerst aan jezelf en daarna ook aan een ander.
Voorkom dat je bij een ander gaat ophalen wat je aan jezelf mag geven.
biondbewust
Tot slot:
∞ Vond je het artikel de moeite waard dan staat het je uiteraard vrij om het te delen.
∞ Wil je meer blogs lezen, schrijf je dan in voor inspiratie in je inbox.
Recente reacties